zaterdag 18 juni 2016

Gemengde gevoelens als ex

Ik weet niet wat te voelen.
Ik ben zo boos maar heb tevens zin om te huilen.
Mijn ex zette net onze zoon Dylan bij mij af. Ik vroeg haar als ik Dylan in juli of augustus eens een weekje op vakantie kon hebben. Haar reactie was kort, "DAT ZAL NIET GAAN"!!!
Ik had niet de kans te reageren, ze zei dit terwijl ze zich omdraaide en vertrok.
Weet geen blijf met mijn emoties. Dit pestgedrag is nu al bezig sinds 2009. Blijkbaar beseft ze niet dat ze hier ook onze beperkte zoon Dylan mee raakt of is ze gevoelloos en liefdeloos voor onze kinderen en de liefde van onze zoon voor zijn papa?
Dit staat openbaar in de hoop dat er ergens eens een mama snapt wat ze haar kinderen aandoet door jarenlang haar ex met de kinderen te pesten.
Ik had gehoopt op een vakantie met Dylan nu ik het nog kan. Binnen enkele jaren zal dit waarschijnlijk door mijn ziekte niet meer of moeilijker mogelijk zijn.
Tja, dan zal dat de ultieme overwinning zijn voor mijn ex. Het moet haar waarschijnlijk een euforisch gevoel van oppermacht geven dat ze mij steeds zo kan raken zonder dat er ook maar iemand haar iets kan maken. Ze voelt zich op dit moment waarschijnlijk God en Keizerin op aarde. Dit moet haar een enorme gloed van warmte en voldoening geven om zo kil en gewetenloos te zijn.
Ik kreeg een maand terug de raad van enkelen (politie en de huisarts van Dylan) om terug naar de rechtbank te stappen om dwangmaatregelen te eisen. Daar heb ik geen zin in, dat zal de boel gewoon nog meer verzuren en jaren van extra stress geven. Ik heb geen zin in vechten, ik heb zin om te genieten met onze kinderen. Vechten beschadigd onze kinderen, ik verloor al mijn dochter in het eerste gevecht 7 jaar terug, zij parentificeerde zich tegen mij en speelt nu al die jaren de rol van moeder en ex tegenover mij en mijn zoon. Dezelfde kilheid die mijn ex in zich heeft overmeesterde ook mijn dochter en maakte van haar een kopie van haar mama.
Ik keur niet goed dat vele ouders zich samen met hun kinderen van het leven beroven, maar ik begrijp het maar al te goed. Dit zijn gewoon uitzichtelijke situaties van machtsmisbruik waar je jaren mee getiranniseerd wordt. Je eigen kinderen zijn het mentale wapen tegen je om je te breken en te vernietigen. Op het moment dat je breekt wil je de kinderen alle verdere leed besparen en neem je ze mee in de zone van rust waar niemand ze nog kan gebruiken en misbruiken als mentale wapen.
Ik breek niet maar vecht ook niet daar je dit toch niet kan winnen van een gewetenloze gevoelloze moeder. Jammer dat ze dit als kind allemaal zelf heeft meegemaakt en er geen levenslessen heeft uitgetrokken, ze kende zelf geen ouderliefde en verstoot ook jarenlang tot de het moment dat wij gingen huwen haar eigen moeder. Wat moet ze veel verdriet hebben gekend om ooit de keuze te hebben moeten maken tussen haar eigen ouders. wat moet dat verdriet een impact hebben gemaakt dat ze dit onze eigen kinderen hetzelfde doet beleven. Het liefdegevoel is een machtsgevoel over het leven geworden. Liefde krijg je niet door machtsmisbruik, liefde krijg je onvoorwaardelijk zonder manipulatie. Liefde kun je niet winnen, liefde moet je voelen.
Ik schrijf dit even van mij af, dat is mijn uitlaatklep om mijn gevoelens te filteren en de situatie te relativeren. Nu genieten van het korte moment samen met Dylan.


2 opmerkingen:

  1. geen woorden voor, sterkte vriend xx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt, net de avond met mijn zoon doorgebracht. Hij is super gelukkig naar bed vertrokken. Morgen nog een dagje, wij gaan fietsen met onze ligfietsen. Daarna zien wij elkaar weer twee weken niet.
      https://m.youtube.com/watch?v=xGarMztQxhc

      Verwijderen