Voetbalgekte, te gek voor woorden!

Ik heb niets met voetbal maar voor velen is voetbal een reden om alle remmen los te gooien.
Voetbal zelf doet mij niets maar ik kan soms wel genieten van de gekte rond deze sport. De driekleur komt overal terug en siert straten en wagens wat het voor mij wel fleurig maakt in deze wereld van grijze onverschilligheid en eigenbelang.
Net dat eigenbelang ontsiert dan weer die vele wapperende fleurige driekleur van vreugde. Voetbal doet emoties loskomen waarbij velen willen opvallen. Horden politie zijn nodig om vernielzuchtige relschoppers en zuipers af te schermen van de echte voetbalsupporters die genieten van hun sportieve helden en prestaties op het groene veld.
Wat velen vergeten is dat er ook andere personen hard bezig zijn met bewegen en sport, zonder in de spotlichten te staan, bejubeld te worden en overbetaald te zijn voor hun prestaties die ze neerplaatsen. Ze krijgen geen sponsoring en besparen zich rot om hun sport te kunnen financieren. Zo ken ik ook een dame waar ik veel respect voor heb.
Nele Glanz leerde ik 7 jaar terug kennen na mijn schouderoperatie in het revalidatiecenter de IBZO te Oostende. Ik volgde haar de jaren erop via Facebook en mijn waardering voor Nele groeide steeds meer. Nele heeft een beperking wegens een auto ongeval waardoor ze haar leven lang zal moeten revalideren. Ik ken Nele als een fiere dame die er alles aan doet om er goed uit te zien en te genieten van wat ze wel nog kan. Ze werkt hard aan haar figuur en conditie dat is ook aan haar te zien op de foto.

Nele is ook een fervente sportster waaronder haar speciale driewielfiets haar trots is. Nu sloeg het noodlot toe waardoor Nele haar fietssport niet meer kon uitoefenen. Een fan van de voetbalsport met een evengrote drive als Nele ging net iets verder om zijn fanatisme voor de voetbal te uiten.

Hij stal de fiets en beschadigde deze onherroepelijk door deze met spuitbussen in de rode, gele en zwarte driekleur te verven. Op zich leuk en fleurig om te zien en deze supporter zal wel veel bijval hebben gekend met zijn gestolen fiets. Hij zal de tijd van zijn leven hebben gehad. Deze daad had echter grote gevolgen voor Nele, ze was haar fiets kwijt. Op zich kun je een gestolen fiets vlug vervangen, tweedehands staan er genoeg te koop. Deze fiets is echter een speciale fiets en zeer belangrijk voor de revalidatie van Nele. Na een oproep werd de fiets terug gevonden in de Belgische driekleur. Ergens maakte het mij boos dat je van een beperkte persoon moet gaan stelen om een  plezierig moment te kunnen beleven tijdens de voetbal. Gelukkig vonden mensen met een groter hart voor Nele dan voor de voetbal de fiets terug. Jammer genoeg beschadigd, de grandeur van de voetbal deed de grandeur van Nele haar fiets in het niets verdwijnen waardoor Nele verder moet trainen met een clowneske fiets.

Langs deze weg doe ik even een oproep aan de voetballers, duizenden voetbalfans en de voetbalbond! Het was leuk, maar maak het ook terug leuk voor Nele! Zorg dat Nele terug kan fietsen met een mooie glimmende aangepaste fiets in de kleur van haar wens. Toon dat jullie hart voor de voetbal even groot en als het kan nog grootser is voor je medemens met een beperking. Als je duizenden euros kan spenderen aan de voetbal, stel je dan even voor wat duizenden voetbalsupporters kunnen betekenen voor personen met een beperking. Zorg dat Nele terug fier kan zijn met haar fiets en steun ook de sportieve mogelijkheden voor personen met een beperking. Aan de hooligans met een overdosis aan energie, gebruik deze niet destructief maar doe er iets positief mee, ook dat geeft je een goed gevoel. 

Deel deze blog als je deze hebt gelezen, laat zien dat het je wat doet en doe er iets mee.

Zelf ben ik een driewielfietser en weet uit ervaring wat deze driewielfiets voor Nele moet betekenen, vrijheid en fierheid op haar ondergewaardeerde prestaties. 

Betaal contant of betaal de prijs van de vrijheid

In 1992 had ik een lijstje met voorspellingen met redenen waarom men een EU wilde vormen. Elk van die voorspelling komt uit.

Mijn grootste schrik toen was dat de vrijheid steeds meer zou beperkt worden en veel van de verworvenheden voor de gewone mens zouden verdwijnen. Met het contante geld heb je zelf nog controle over wat je doet maar ook deze moest verdwijnen. Wij werden met loze beloften opgezogen en ingelijfd bij de EU. Er zou een bloeiende economie zijn, geen grenscontrole en een gelijke munteenheid. Er zou minder werkloosheid zijn, ... Enkel goeds voor een verenigd EU was te horen toen in 1992. Dat jaartal ben ik nooit vergeten daar ik toen had gezegd," een verenigd europa is een nieuw regime met totalitaire controle. Van hun voorgestelde welvaart en beloften schiet maar weinig over. Steeds meer komt in handen van de rijkeren die door hun rijkdommen ook machthebbers over het volk zijn geworden. Wij weten maar weinig over wat er in deze kringen beweegt maar zij weten alles over ons. Deze kleine groep machthebbers maakten van onze welvaart een kamp waar ze alle controle nemen. Af en toe komen hun wandaden aan het licht zoals het Panama schandaal, Optima, ... Wat met de bankcrisis? Ook deze staan nu weer sterker dan ooit terwijl de gewone man moest inleveren om hun fouten en wandaden te sponsoren.

Al sinds 1992 heb ik mij voorgenomen om zoveel mogelijk mijn aankopen met contanten te betalen en dat heb ik in ere gehouden. Ik heb met lede ogen moeten zien hoe deze instellingen zoals banken steeds minder deden en steeds meer opnamen. Het loket verdween, overschrijvingen bracht je vroeger binnen, nu doe je dit zelf online. De laatste jaren zag ik nog enkel een loket omdat de bank mij vroeg even op gesprek te willen komen. Ik had er geen zin in maar ze stonden erop mij te spreken. Uiteindelijk kreeg ik te hoen dat ze elke klant 1x wilden spreken om te weten wie die klant was. Mijn reactie was volgende, "had de loketten niet gesloten en verder dienstverlening gedaan voor je klant dan zou je deze nog kennen". Ik ben voor jou geen klant maar een middel om macht en rijkdom te verwerven. Ze vroegen naar mijn ambities en mogelijke toekomstige leningen en als ik nog bij een andere bank klant was, dit om hun dossier aan te vullen. Ik bleef ze het antwoord schuldig, ik heb geen bankdossier nodig, ik betaal liever contant en heb liever zelf de controle over mijn uitgaven.

Ik blijf volhouden en blijf contant betalen als het geen vaste kosten zijn zoals huishuur en dergelijke.

Wees gewaarschuwd, er zijn vele kapers op de kust die je steeds verder beperken om de totale controle te krijgen. Dit bekomen ze door de contanten te willen afschaffen, je afhankelijk te maken van het energiebeleid, controle over je verplaatsingen door zoveel mogelijk traject en snelheidscontroles waaronder straks de flitsgun. Bescherm jezelf en hou de controle over wat je zelf wenst te doen met wat je verworven hebt.

Betaal zoveel mogelijk contant en kies voor je recht op vrijheid.

http://stopdebankiers.eu/en-langzaam-wordt-cash-geld-illegaal/

Vergeten ziekte

Kanker is een rotziekte.
Ik krijg via Facebook regelmatig berichten over hoe erg kanker is waarbij men vraagt het bericht te kopiëren, te plakken en te delen uit steun en respect voor deze mensen. En terecht, kanker hebben is afzien maar soms overwin je ook deze zware aandoening en heb je geluk. Ook ik verloor reeds geliefden aan kanker.
Elk jaar worden er acties ondernomen om fondsen te werven voor onderzoek naar kankerbestrijding. 

Wat ik nooit op mijn tijdslijn zie verschijnen is een bericht over de andere erkende zware aandoeningen zoals kanker en dat zijn er heel wat. http://www.kinesitherapeuten.be/…/Lijst_van_zware_aandoenin…
Over deze aandoeningen hoor je weinig of niets, geen enkele organisatie of tv show maakt er werk van om ook eens aan ernstige fondsenwerving te doen om de onderzoeken naar een geneesmiddel voor deze ziekten te ondersteunen.

Ik pik even een zware aandoening uit deze lijst waar ik voeling mee heb.
Parkinson. Ja, ik weet het, je gaat niet dood aan Parkinson zoals aan kanker. Maar de kans om te genezen van Parkinson zoals bij kanker is nihil. 0,0% kans op genezing. Maar niet sterven aan Parkinson is geen garantie, sterf je niet aan de Parkinson dan sterf je wel aan zijn symptomen kreeg ik ooit te horen.
De ziekte zit al 5 tot 10 jaar je hersencellen te vernietigen voor je de eerste ziekteverschijnselen opmerkt. Tegen dat je de diagnose krijgt zijn ongeveer al 70% van je hersencellen die je nodig hebt om je lichaam aan te sturen vernietigd. De symptomen zijn zo verschillend en elke dag en zelfs uur van de dag anders. Iedereen kent Parkinson als de oude man met bevende handen. ik som ze niet op maar je kan ze terug vinden via deze link van het VPL. http://www.parkinsonliga.be/nl/symptomen_13.aspx
Naar mijn oordeel is deze lijst niet eens volledig omdat er nog zo weinig over gekend is.

Kanker is zwaar, maar vergeet niet de vele andere ongekende zware aandoeningen ook uw hulp kunnen gebruiken maar niet die aandacht krijgen. 

Gemengde gevoelens als ex

Ik weet niet wat te voelen.
Ik ben zo boos maar heb tevens zin om te huilen.
Mijn ex zette net onze zoon Dylan bij mij af. Ik vroeg haar als ik Dylan in juli of augustus eens een weekje op vakantie kon hebben. Haar reactie was kort, "DAT ZAL NIET GAAN"!!!
Ik had niet de kans te reageren, ze zei dit terwijl ze zich omdraaide en vertrok.
Weet geen blijf met mijn emoties. Dit pestgedrag is nu al bezig sinds 2009. Blijkbaar beseft ze niet dat ze hier ook onze beperkte zoon Dylan mee raakt of is ze gevoelloos en liefdeloos voor onze kinderen en de liefde van onze zoon voor zijn papa?
Dit staat openbaar in de hoop dat er ergens eens een mama snapt wat ze haar kinderen aandoet door jarenlang haar ex met de kinderen te pesten.
Ik had gehoopt op een vakantie met Dylan nu ik het nog kan. Binnen enkele jaren zal dit waarschijnlijk door mijn ziekte niet meer of moeilijker mogelijk zijn.
Tja, dan zal dat de ultieme overwinning zijn voor mijn ex. Het moet haar waarschijnlijk een euforisch gevoel van oppermacht geven dat ze mij steeds zo kan raken zonder dat er ook maar iemand haar iets kan maken. Ze voelt zich op dit moment waarschijnlijk God en Keizerin op aarde. Dit moet haar een enorme gloed van warmte en voldoening geven om zo kil en gewetenloos te zijn.
Ik kreeg een maand terug de raad van enkelen (politie en de huisarts van Dylan) om terug naar de rechtbank te stappen om dwangmaatregelen te eisen. Daar heb ik geen zin in, dat zal de boel gewoon nog meer verzuren en jaren van extra stress geven. Ik heb geen zin in vechten, ik heb zin om te genieten met onze kinderen. Vechten beschadigd onze kinderen, ik verloor al mijn dochter in het eerste gevecht 7 jaar terug, zij parentificeerde zich tegen mij en speelt nu al die jaren de rol van moeder en ex tegenover mij en mijn zoon. Dezelfde kilheid die mijn ex in zich heeft overmeesterde ook mijn dochter en maakte van haar een kopie van haar mama.
Ik keur niet goed dat vele ouders zich samen met hun kinderen van het leven beroven, maar ik begrijp het maar al te goed. Dit zijn gewoon uitzichtelijke situaties van machtsmisbruik waar je jaren mee getiranniseerd wordt. Je eigen kinderen zijn het mentale wapen tegen je om je te breken en te vernietigen. Op het moment dat je breekt wil je de kinderen alle verdere leed besparen en neem je ze mee in de zone van rust waar niemand ze nog kan gebruiken en misbruiken als mentale wapen.
Ik breek niet maar vecht ook niet daar je dit toch niet kan winnen van een gewetenloze gevoelloze moeder. Jammer dat ze dit als kind allemaal zelf heeft meegemaakt en er geen levenslessen heeft uitgetrokken, ze kende zelf geen ouderliefde en verstoot ook jarenlang tot de het moment dat wij gingen huwen haar eigen moeder. Wat moet ze veel verdriet hebben gekend om ooit de keuze te hebben moeten maken tussen haar eigen ouders. wat moet dat verdriet een impact hebben gemaakt dat ze dit onze eigen kinderen hetzelfde doet beleven. Het liefdegevoel is een machtsgevoel over het leven geworden. Liefde krijg je niet door machtsmisbruik, liefde krijg je onvoorwaardelijk zonder manipulatie. Liefde kun je niet winnen, liefde moet je voelen.
Ik schrijf dit even van mij af, dat is mijn uitlaatklep om mijn gevoelens te filteren en de situatie te relativeren. Nu genieten van het korte moment samen met Dylan.

Wielertoeristen, de goden zijn verrezen.

Wielertoeristen,

In de winter zie je ze niet, dan zitten ze met de sloffen aan achter de buis.
Bij de eerste zonnestralen komen ze uit hun winterslaap. De fiets wordt nagezien, nieuwe blitse pakjes al dan niet met schreeuwerige reclame op worden aangetrokken. Deze spannen nog na een hamsterende winterslaap maar ze zijn allen vastberaden om plots sportief te worden.

Ze schieten in hun rennerschoenen en klikken deze vast. De ketting loopt gesmeerd en niets kan ze nog weerhouden.
Wat heb ik een hekel aan het grootste deel van die wielertoeristen. Ze houden zich niet aan regels en denken boven de wet te staan, de straat is hun strijdperk tegen alles wat ze in de weg komt. Ze schieten je voorbij zonder te bellen, snijden je de pas af uit schrik dat ze geen mooie tijd zullen maken door te vertragen. Aan de brug over de vaart en elders negeren ze rood want blijkbaar hebben ze smetvrees van hun remhendels.

In groep zijn het precies alles overheersende mieren. Ze klitten samen en proberen elkaar bij te houden of de loef af te steken. Kom je achter dergelijke groep te rijden met je wagen dan heb je het zeker op je zenuwen. Ze laten het fietspad naast zich liggen en rijden liefst met drie of vier naast elkaar op de rijbaan. bij wegversmallingen tellen nog zwarte of rode pijlborden, hebben ze de rode pijl aan hun zijde dan negeren ze deze zeker waardoor tegenligger op de rem moet staan. Het fietspad naast de wegversmalling blijft eer eenzaam en verlaten bijliggen.
Op het voetpad ben je als voethanger ook niet meer veilig. Best even het hoofd buitensteken als je de woning verlaat. Is er teveel obstructie op de baan dan nemen ze graag het voetpad als alternatieve route. Als voetganger sta je meestal je voorrang af als je dergelijke wielergod ziet aankomen, stoppen doen ze niet graag.

Onder de baan overrompelen ze graag een terras om er het verloren zweet aan te vullen. Maakt niet uit dat ze moeten blazen, geen enkele agent kan deze gladde snelle jongens volgen laat staan ze pakken als ze overal doorheen schieten.

Wielertoeristen zijn ook grammenjagers. Stel dat ze net iets trager zijn door het gewicht van een bel. Bijna op elke rit die ik maak is er wel een wielertoerist die zich ergens tussen wringt, de weg afsnijdt, door het rood vlamt, naast de fietsbaan fietst, ... Om die paar seconden te winnen plaatsen ze geen bel, door hun inspanningen is er blijkbaar ook geen adem genoeg om je even te waarschuwen dat ze langs komen gereden.  Ze recupereren vlug, moeten ze noodgedwongen vertragen vinden ze plots lucht genoeg in de longen om je vlug verwensingen toe te roepen. Ze zijn namelijk gefrustreerd als ze even moeten afremmen.  Al gezien hoe die remmen er uitzien? Ze maken ze steeds kleiner opdat ze minder zouden wegen. De remkracht laat bij velen te wensen over en ze rekenen op hun behendigheid om overal zonder remmen door te schieten en te laveren.
Verlichting, niet van de geest maar wel op de fiets. Ook deze zijn bij velen zoek en minuscuul en belachelijk klein. Gelukkig zijn de pakjes die ze dragen zo schreeuwerig dat ze in het donker meer kans maken om gezien te worden.
Hun fietsen zijn prachtig en goed onderhouden  maar zo incompleet naar veiligheid toe voor de andere weggebruikers.

Beste sportieve wielertoeristen. Hou ook rekening met andere weggebruikers en zorg voor veiligheid zodat je komende winterslaap niet eeuwig zou duren.