Wat een dagje vol avontuur.

In september is er het Parkinson weekend aan zee. Op 10 september voorziet de Vlaamse Parkinson Liga een fietstocht voor de leden en hun begeleiders. De VPL vroeg mij deze fietstocht te organiseren met vertrek aan de inkom van het Floréal Hotel en over een afstand van ongeveer 20 a 25km. Een route uitstippelen en zorgen voor begeleiders en baankapiteins, dat moet kunnen.
Ik ken Blankenberge een beetje als stad en om er met de wagen en de tram naartoe te rijden, maar verder ken ik de omgeving of natuurgebieden niet.
Ik kocht gisteren een Mio fietsnavigatie toestel met de bedoeling de rit vast te leggen op gps zodat ik deze kan volgen de dag zelf. Via knooppunten stippelde ik thuis een rit uit van ongeveer 22km.
De batterij van de fiets, gps en camera vol geladen en de lader van de fietsbatterij mee. Deze ochtend het grote moment. Voldoende water mee en een banaan. De helm op en om 9u30 zat ik op de trike om de eerste kilometers te trappen. De medicatie deed zijn werk, ik voelde mij als een vlinder die even van stad naar stad zou vliegen. Ik had het knooppunten ritje voor de VPL vastgezet in de gps met de Floréal als startadres. Ik riep deze rit op en koppelde de rit van Gistel naar die van het VPL. Dikke fout als beginner. Ik dacht dat de gps mij zou navigeren naar het startpunt van de VPL route, Hij nam echter het dichts gelegen punt van deze route. Ik had nog niet ontbeten om de medicatie optimaal te laten werken en was van plan een chocoladekoek te eten rond 10 uur, pech want ik kwam langs geen enkele bakker die open was, gelukkig had ik een banaan bij. In Ettelgem Kruiste ik een andere tweewiel ligfietser, deze had ik de dag ervoor ook al eens gezien. Wat verder trok ik de remmen toe, iemand had zijn tuin ingericht met fietsen en noemde deze ook de fietstuin.

Na verloop van tijd begon ik te vermoeden dat ik de verkeerde richting uitging daar ik aan het kanaal van Brugge kwam en er verder langs fietste. En ja, ik kwam uit te Brugge aan het AZ. Vandaar ging de tocht naar de Blauwe toren en zo verder richting Blankenberge. Een beetje buiten Brugge wilde de gps mij reeds op de rit voor het VPL zetten. Ik negeerde deze en fietste door tot Blankenberge.
In Blankenberge had ik met Martine afgesproken. wij hadden de avond ervoor de ICE trike gedemonteerd en plooibaar gemaakt zodat deze in mijn Dacia kon. Aan de kerk te Blankenberge kreeg de ICE weer zijn vorm. Wij gingen eerst wat eten en rond 14 uur vertrokken wij om de uitgestippelde VPL rit te verkennen.Martine volgde met haar blaadjes waar ze de knooppunten op had geschreven en ik op de gps. Wat een ramp die gps, dat scherm is niet leesbaar in volle zon, die was dan ook nog in vol ornaat aanwezig. Pas tijdens de avond had ik gevonden dat je het scherm kan instellen.
Al vlug merkten wij op dat it geen ideale route was om met Parkinson vrienden af te fietsen. We moesten de drukke express vierbaansweg over waar de auto's en vrachtwagens aan hoge snelheid door raasden. Dan een brug over. Wij kwamen wegenwerken en omleidingen tegen, druk verkeer en nergens een terras. Plots stonden wij weer aan de Blauwe toren te Brugge. Wij braken de rit af en reden terug naar Blankenberge.

Dit was niets voor de VPL fietstocht maar de gps was het niet met ons eens en bleef maar piepen dat wij verkeerd zaten. In Blankenberge kocht ik een fietskaartje in het toerisme bureel en ging er mee naar de politie. Daar besprak ik met een vriendelijke agent de route op deze kaart en hij toonde mij waar op te letten. De volgende maal moet ik wat vroeger gaan, dan zorgen ze op de drukke punten voor agenten om ons te ondersteunen bij de Parkinson fietstocht, nu was dit niet meer mogelijk omdat deze datum te kort is.
Na nog wat te drinken vertrok Martine met de ICE in de wagen huiswaarts. Ik stelde de gps in om recht naar Martine thuis te fietsen. Blijkbaar had de gps terug zin in een ommetje, hij stuurde mij de kustbaan op tot aan het AZ te Oostende om vandaar de groene 62 te nemen naar Gistel. Met de trike op de kustbaan is rampzalig. Wandelaars, strandhangers en geparkeerde wagens blokkeren om de haverklap het fietspad. Openstaande en openslaande deuren doen je steeds op het laatste moment uitwijken met gevaar van snelle langsrijdende wagens die je rakelings en ook tevens uitwijkend langs je geen komen. De politie heeft de handen vol om dit fietspad vrij te houden en is zeer galant tegenover de fietser. Dit kwam ik meerdere malen tegen en ze waren allen hoffelijke dienders.

Ik heb volgens de gps 89,54km afgefietst zonder de kleine stukjes die ik niet registreerde. Dit is een record voor mij. Ik reed die afstand op een totaal van 4u53 uitgesmeerd tussen 9u30 en 19u30.
Een avontuurlijke dag met jammer genoeg geen goed resultaat voor de Parkinson fietstocht. Ik kom mijn beloften na en zoek een andere route tegen 10 september.

spectaculair accident met ligfiets

Vandaag even gaan fietsen met de Socialistische 55 plus groep van Torhout om even te kijken hoe zij een ritje organiseren. Bij aankomst aan het vertrekpunt aan het zwembad van Torhout kreeg ik al een rekening gepresenteerd die niet volgens de vooraf gemaakte telefonische afspraak was. Er was afgesproken dat wij per persoon 5€ verzekering moesten betalen ook al hebben Martine en ik reeds een eigen verzekering voor onze ritten via sportievak. Ter plaatse werd ons gevraagd om per persoon 10€ te betalen om lid te worden en een extra verzekering van 7€. Totaal kostenplaatje om even 25km mee te fietsen, 34€.

Het was een gezapig tempo van ongeveer 14km per uur met een tussenstop om de keel te smeren en de vele motoren te doen afkoelen. Ik had het gevoel de vreemde eend in de bijt te zijn, dat zie je ook in de filmpjes. Bij vertrek werd al onmiddellijk gezegd dat wij achteraan moesten aansluiten net voor de laatste seingever, een plaats waar je weinig contact kan maken. Ook tijdens de pauze was er weinig sociaal contact met ons en werd er onmiddellijk de bijdrage afgerekend zonder een bewijs van betaling.

Blijkbaar was de snelheid iets te traag voor de liggers daar Martine haar voorhanger ramde, toevallig was ik net aan het filmen en heb hier prachtige beelden van. 

De beschermring rond het voorblad is beschadigd maar geen kat repte met een woord over de voorgestelde en betaalde verzekering, dus extra kosten.

Verder was de streek rond Torhout mooi om af te fietsen, zeker een aanrader. Ook hier even een filmpje van gemaakt.

Wat mij wel opviel was dat de achterliggende auto's met moeite kon langsrijden. De groep reed op plaatsen met drie en vier naast elkaar zonder even plaats te maken, ook de seingevers stonden dit blijkbaar toe. Er waren ook andere fietsgroepen uit tegenovergestelde richting die netjes achter elkaar bleven om niet tegen onze uitgewaaierde groep te botsen.

Een dikke duim voor Bistro Zoë

Dikwijls hoor je klagen over hoe ze een persoon met een beperking in de horeca discriminerend behandelen. Als het positief is dan spreekt men er minder over. Maar deze is noemenswaardig om hier even in de bloempjes te zetten.

Bistro Zoê op de Groentenmarkt 11 te Oostende draagt wel een zeer warm hart toe aan rolstoelgebonden mensen. 

Ze hebben een zeer toegankelijke zaak en een afzonderlijk toilet op het gelijkvloers. Wat wel bijzonder is zijn de tafeltjes die voorbehouden zijn voor iemand met een rolstoel. En dat voorbehouden mag je wel letterlijk nemen. Wij waren donderdag rustig een glas aan het drinken tijdens de marktdag toen de zaakvoerder ons beleefd en met excuses verzocht om ons tafeltje af te staan. Er kwam iemand binnen met een elektronische rolstoel en gezien de drukte was er geen plaats. De beperkte dame moest niet verder zoeken of wachten, deze tafel was voor haar voorzien. Met plezier stonden wij onze tafel af, alle lof voor deze zaak.

http://www.bistro-zoe.be

Knooppunten, een avontuur.

Maandag 1 augustus 2016.
Het zier ernaar uit droog te blijven, bewolkt en niet super warm. Ideaal fietsweer dus.
We maken ons klaar en trekken de fietskar mee, altijd handig want je hebt steeds meer mee dan je echt nodig hebt. De afstand is niet meer zo beperkt als voorheen,  Martine heeft namelijk een tweede batterij waardoor ze nu ongeveer 120km ver kan raken.
Wegens de wind besloten wij onze route in omgekeerde richting af te leggen.

Nog maar net vertrokken en ik kwam tussen het knooppunt 76 en 22 een obstakel tegen. De paaltjes staan zo opgesteld dat een driewielfiets, fietskar, velomobiel of bakfiets over de versmalling moet worden gedragen. Iemand met een beperking raakt hier nooit alleen door met zijn aangepaste driewieler, ook een bakfiets is hier te zwaar voor. Er staat nergens vermeld langs waar je een omweg kan nemen.

Eens over de hindernis wist ik iets verder te ondervinden waarom die hindernis zo smal is. Ik heb het zelfs gefilmd alsof het was voorbestemd.
https://www.youtube.com/watch?v=L2Mbq9c9Uoc

Het pad is niet gemaakt voor alles dat breder is dan een tweewieler, en al zeker niet als er tegenliggers zijn.

Het is een aarden weggetje door gras en vruchten, gezien het gras hoog staat is het niet zichtbaar dat er net naast een greppel is. Op gegeven ogenblik schoof mijn trike weg, gleed mijn liker voorwiel in de greppel weg en ging ik om. Gelukkig kwam ik zacht terecht waardoor ik er enkel met de schrik vanaf kwam. De trike zelf, daarvoor zal ik terug een nieuwe gepimpte spiegel moeten kopen.

De verdere weg is echt zalig om te fietsen. Je komt door prachtige landschappen en langs mooie waterlopen, een echt vakantiegevoel op een boogschot van je eigen huis. In Veurne aangekomen zaten de terrassen op de markt vol en stond de kermis op de markt. In de zijstraat van de markt naar de kerk op vonden wij een rustig terras. Je moet zeker even in het Biechthuis naar het toilet te biechtte gaan, het interieur van de zaak is prachtig en origineel. De biersoorten zijn een zeer mooie selectie om de lippen van af te likken.

Als je nu gelovig bent of niet, moslim, katholiek of alkolieker, je moet zeker even een bezoekje brengen aan de kerk te Veurne. Wat is deze prachtig, luchtig, kunstig en oogstrelend. Ik ben geen kerkhanger maar werd er wel even stil bij. Een paar foto's voor de sfeer zonder echt iets te onthullen, dat laat ik over aan je fantasie en ontspanning op je volgende fietsroute langs Veurne.

We waren ondertussen al voorbij de helft van onze rit en keerden huiswaarts terug. Wat een geluk dat wij onze uitgestippelde route in omgekeerde volgorde hadden afgelegd, nu hadden wij de wind in de zeilen, euh... rug.

Op de terugweg tussen knooppunt 2 en 12 zagen wij het boerderij winkeltje van Betty.

Je kon er niet naast kijken, er stond een oude kar volgeladen met gigantisch grootte courgetten. Voor 80cent stuk konden wij deze niet voorbij rijden en kochten er wat groenten bij. De couchette was zo groot dat hij moest mee liften op de koffer van mijn fietskar.

De dame van de zaak stelde even voor om fotograaf te spelen zodat ook ik eens aan de andere zijde van de lens kon pronken op de gevoelige plaat.

Fier over onze aankoop zetten wij onze rit huiswaarts verder. Plots merkte Martine een eigenaardige kleurrijke tuin op. Ik moest hier enkele foto's van nemen daar ze volgens mij een meerwaarde en een bezienswaardigheid zijn langs de fietsknooppunten route.

Bijna thuis gekomen besef ik dat er nog een obstakel is. Aan knooppunt 83 staan de paaltjes zo dicht bijeen waardoor ik er met moeite tussen kan. 

Eens erdoor moet ik stijl omhoog de Snaaskerke fietsbrug op wat voor mij een titanenwerk is. Daar ik door de smalle doorgang onmogelijk een beetje snelheid kan maken, vertrek ik de helling op vanuit stilstand waardoor ik met moeite en krakende ketting boven raak. Deze route neem ik regelmatig en deze doorgang is echt problematisch voor alles wat breder is dan een tweewieler. Personen met een beperking zoeken beter een andere weg over het water naar Gistel. Had ik maar een kettingzaag dan was dit probleem vlug van mijn baan.