Zonnige vrienden op een regenachtige dag.

Woensdag 27 juli 2016. Bij het openen van mijn ochtend oogjes even buiten gluren wat voor weer het is. Ik heb er dikke zin in, fietsen met de vrienden. Het ziet er niet te best uit, bewolkt, wind en fijne regen.

Wij maken ons klaar en fietsen richting carwash, de fietsen zitten onder fijn stof van de vorige ritten en dit willen wij er even afspoelen. De rit gaat door daar de berichtgeving over het weer positief was, vanaf 14 uur droog en 21 graden.

Wat een leuke bende, Simen, Marc en zijn schoonzus elk op een Sinner comfort. Mooi om deze samen te zien. 

De papa van Simen was de vreemde eend in de bijt, hij fietste op een tweewieler bukfiets. Martine en ik fietsten op de tadpole trikes.

Wij vertrokken met wat regen en de weergoden hadden de weersvoorspeller bij de neus genomen. Het enige moment dat wij de zon hebben gezien was op het einde van onze rit.

Wij vertrokken vanuit Mariakerke naar de vuurtorenwijk om ergens een knooppunt te missen en per toeval bij het misrijden het fietskotje te Bredene dorp te vinden. Daar hebben wij ook even ons binnenste bevochtigd en pannenkoeken aan de meter gegeten. Een aanrader daar de pannenkoeken heerlijk zijn.

Verder gingen wij door velden tot in De Haan en keerden daar terug richting Oostende. In Bredene besloten wij de rit in te korten door de hevige regen. De dijk via de Twins en de overzet met de boot zal voor een volgende rit zijn. Wat een fijne fietsvrienden hebben wij toch. 

Rommel, het kan ook anders.

Gisteren hebben wij een mooie rit gemaakt van 65km. Wij hebben er super van genoten en bezochten onderweg in Brugge nog even een Parkinson lotgenote waar ik de Jongeren Parkinson kalender voor 2017 kocht. 

In het Tillegembos kwamen wij nog een andere triker tegen op een optima rider. Deze had hij elektrisch gemaakt met onderdelen van andere elektrische fietsen. Hij vroeg als hij de loodbatterijen kon vervangen door Lithium zonder verder iets te veranderen. Dit is een vraagje voor onze techneuten die wat van elektriciteit kennen.

Wij hebben ook daad bij woord gevoegd op een idee die bij ons aan het groeien was en hadden een vuilniszak bij. Onderweg waar wij even stopten lag het telkens vol van de PMD flesjes en blikjes, plastiek verpakkingen en dopjes. Iedereen gaat fietsen om van de natuur te genieten maar laten overal hun rommel en verpakkingen liggen. Die natuur waar ze van genieten bevuilen ze voor elkaar waardoor het er echt niet meer uitziet. Wij hadden een halve vuilzak vol maar konden in principe een dagtaak vullen met wat er langs is gekomen. Onmogelijk alles op te rapen anders had ik geen fietskar nodig maar een container. Ik ben van plan dit blijvend te doen en zal ook de kar voorzien van een bakje want een zak is onhandig. Ik stop niet speciaal maar waar ik stop spendeer ik even enkele minuten om de rommel op te ruimen. Hopelijk werkt onze actie aanstekelijk en volgen er nog ons voorbeeld.

Was ik een inbreker ...

Was ik een inbreker dan had ik nu de tijd van mijn leven.
Ik zie dagelijks blije berichten langskomen van mensen die in vakantie gaan, ze plaatsen er met volle liefde hun bestemming bij en hoe lang ze wegblijven. Wie nog blijer is met hun vakantie is mijnheer of mevrouw de inbreker. Wat een zalige uitnodiging voor die inbrekers om er even de grote kuis te gaan houden. Vergeten ze er even hun thuisadres bij te plaatsen, geen probleem want deze kun je vlug vinden via het web. toch leuk als ze je woning komen opruimen terwijl je lekker ligt te zonnen en dat alles gratis. Bij je thuiskomst mag je dan weer even lekker uit je dak gaan bij het shoppen naar je nieuwe inrichting. O ja, nog een tip. Trek de deur gewoon achter je dicht, scheelt je weer in kosten om je sloten achteraf te vernieuwen.

Grenzen verleggen

Vandaag mijn grenzen verlegd tegen mijn ziekte van Parkinson.

Sinds ik mijn Scorpion ligfiets aankocht bouw ik mijn uithouding op en probeer zo de dopamine aanmaak in mijn hersenen te stimuleren. Bovenop mijn twee wekelijkse therapiebeurten in het revalidatie centrum met ergo en kiné om mijn lichaam soepel te houden, kracht op te bouwen, evenwicht te oefenen en de coördinatie tussen mijn lichaamsdelen te stimuleren, fiets ik wat af als aanvulling op dit alles.

Vandaag was ik trots dat ik de eerste duizend kilometer op de teller van de Scorpion heb overschreden. Ik heb ook voor het eerst in mijn leven 80km gefietst op 1 Dag. Ik heb ook mijn lichaamsgewicht die weer wat minder is door deze vele inspanningen. Ik weet niet tot hoever ik mijn lichaam mag uitdagen om mijn hart niet over te belasten. Ik zal dit moeten overleggen met de arts maar denk dat het wel geen kwaad kan, Mijn hart overleefde al 3 hartoperaties dus dit zal er wel nog bij kunnen. Mijn vrienden en Martine Devos beseffen waarschijnlijk niet hoe hard ik hun support waardeer telkens ze naast mij meefietsen. Zonder die support zou het maar een eenzame strijd zijn die uiteindelijk demotiverend zou werken. Wat zou mijn dochter denken moest ze weten waar ik tegen aan het strijden ben en hoeveel moeite ik doe om mijn levenskwaliteiten wat langer leefbaar te houden. Na 7 jaar spookt ze nog steeds rond in mijn dromen al heb ik het in de dag losgelaten.

Alle energie gaat naar deze strijd, daarbuiten blijft er nog weinig over voor andere zaken daar de extra aanmaak van dopamine weer nodig is voor deze strijd. Ik besef nu dat ik in een cirkel ben terecht gekomen waar geen ontsnappen aan is. Hoeveel van deze shit uitdagingen zal ik nog meemaken in mijn leven? Soms vraag ik mij af waarom er geen einde aan komt en ik ook eens normaal kan genieten zonder al die extra moeite. Ik word er echt moe van.

Kom op, maak het verschil.

De advertenties voor "Kom op tegen kanker" duiken weer overal op. Deze goed geoliede machine brengt jaarlijks grote kapitalen binnen om deze ziekte te bestrijden. 

Waarom is het zo stil in ons eigen kamp? Zijn wij dan zo teruggetrokken elk in zijn eigen leefwereld, dat wij zelf niet iets aan het rollen kunnen brengen? De Vlaamse Parkinson Liga bestaat maar ik hoor en zie er zelden iets van. Voor ikzelf Parkinson kreeg wist ik er zelfs het bestaan niet van! Met de VPL bestaat er reeds de motor om te vertrekken, nu nog de benzine zodat deze kan vertrekken. Ik snuif ook ergens een verdeeldheid bij de ziekte, VPL staat voor Vlaams, waarom niet BPL? Belgische Parkinson Liga. Wij zijn allen Belgen, verenig ons in 1 Liga en je bent plots dubbel zo groot en sterk. Je creëert meer draagvlak en werkingskracht.

Je kan simpel beginnen. Zoek enkele slogans, koppel ze aan een Liga rekeningnummer en deel deze massaal. Je haalt zo fondsen binnen naar onderzoek voor een geneesmiddel maar creëert ook meer bekendheid rond deze ziekte.

Ik weet het, ik kan het goed uitleggen. Maar als wij al onze talenten die wij voor de ziekte gebruikten samen leggen dan kunnen wij er iets groots van maken. Ik heb geen hoge school gelopen, schrijf met spellingsfouten en heb een rekenmachine nodig om een simpele optelsom te maken. Maar wat ik wel gemeen heb met jullie allen is dat ik deze ziekte wil breken en overwinnen. Ik wil Victorie kraaien en klinken op de overwinning, en liefst nog in deze generatie en niet alleen. Ik wil nog meemaken dat onze kinderen en kleinkinderen deze ziekte niet moeten meemaken en ondergaan, dit kan enkel door onze eigen inzet. 

Blijf niet bij de pakken zitten. Er zijn onder ons dichters die slogans kunnen bedenken, financieel beheerders die de kunst kennen om van de donaties een kapitaal te maken, kunstenaars die visuele campagnebeelden kunnen ontwerpen en promotiemiddelen een vorm geven. ... Ieder van ons heeft een talent die ze kan benutten om zich tegen deze ziekte te verzetten. Al deze talenten samen kunnen net dat verschil maken. Doe iets met je talent en voel je goed. Je bent met Parkinson nog niet afgeschreven, kom uit je kast.

Een nieuw woord zag voor het eerst daglicht.

FIETSKETIERS.

Onder 3 vrienden zag dit nieuwe woord gisteren voor het eerst het daglicht.

Voor wie er niet bij was probeer ik even de betekenis van het woord te omschrijven. Geert Dijstelbloem, Iwein Perdaens, corrigeer mij of vul mij aan indien nodig, ik beschrijf het vanuit mijn persoonlijk gevoel. We zijn 3 beste maatjes met dezelfde interesse, namelijk anderen helpen die het wat minder goed kunnen vanwege een beperking. ik zie in Geert en Iwein mijn leermeesters, ik kijk naar ze op en ben fier van ze te kunnen leren. Voor ik begon te fietsen wist ik niet eens hoe een band te plakken of de fietsrem te regelen. Ik leerde veel bij over de fiets maar ook over materiaal gebruik. Gisteren zag ik Geert solderen, vandaag kocht ik twee soldeerbouten en ga er morgen mee aan de slag, hopelijk zonder te shaken, lol.

We hebben elk een trike waar we zelf aan sleutelen om deze te temmen naar onze wens. We zagen, lassen, sleutelen, testen, modificeren, bouwen en breken af tot het gewenste resultaat. Fietsketiers doen alles zelf of samen als het alleen niet lukt. Wij vullen elkaar aan en delen onze passie. Geert gaat zelfs nog dat ietsje verder en bouwt een complete trike vanuit het niets. We werken op ons eigen tempo en hebben steeds een project in de steiger staan. Iwein is de echte bezige bij, ik weet niet waar hij de energie blijft vinden. Hij staat voor iedereen klaar om te helpen, naast het fietsgebeuren ligt zijn hart ook bij het skiën met beperkte personen. Volgens mij is dit alles de beste therapie die er bestaat, de voldoening om weer iemand te kunnen laten fietsen geeft je na het zien van hun glimlach een mentale boost. Deze mentale boost werkt verslavend en verlangend naar meer.

Ik kan blijven schrijven over deze gedeelde passie. Maar in het kort, Fietsketiers zijn fietsvrienden die zelf aan speciale fietsen sleutelen, ze zelf elektrisch maken volgens de behoeften van de beperkte persoon, er zijn voor elkaar en helpen waar het voor je andere vriend niet verder meer kan door zijn beperking. Wij doen waar het voor anderen stopt omdat het niet rendabel is. Wij hebben de tijd en doen het als het lichaam het toelaat. Dat maakt het verschil, dat maakt je tot fietsketier.

Bedankt vrienden, hopelijk komen er nog vele Fietsketiers bij met dezelfde passie en gevoel.

Fietsketiers.

Fietsketiers.

Vandaag waren de drie fietsketiers weer eens samen gekomen om elkaar te steunen en te helpen.

Iwein was de enige fietsketier waarvan zijn ijzeren ros nog geen extra paardenkracht onder de wielen kreeg. Wat doen fietsketiers die wat handig zijn? Ze steken de koppen samen en beramen plannen om er daarna ook de daad bij het woord te voegen.

Geert en ik hebben al een tijdje een gemeenschappelijke hobby om driewielfietsen om te bouwen zodat personen met een beperking weer kunnen fietsen. Geert was de oorzaak van deze hobby, wij kregen deze besmetting van hem over. Na verloop van tijd kom je met overschotten van materiaal te zitten die enkel nog stof liggen te eten. Zo had Geert nog een 16inch voorwielmotor liggen en ik een fietsbatterij. Iwein kocht de rest van de elektro aan en het plan kreeg zijn vorm.

Terwijl Geert de bekabeling deed freesde, draaide en laste Iwein op maat gemaakte onderdelen om de krachtige motor op zijn plaats in de voorvork te verzekeren. 

Ikzelf liep wat rond, speelde fotograaf en delegeerde, lol.

Het resultaat mag er wezen. Met deze paardenkracht onder de wielen mag Iwein zich nu officieel een fietsketier noemen!

Wat heb ik weer genoten van ons samenzijn. Jammer dat de vrienden fietsketiers zo ver van de kust wonen.

Gekleurde bevolking

De gekleurde bevolking of hoe ze zichzelf ook maar willen noemen, ze komen steeds met meer uitspraken over racisme. 
Ze storen zich aan alles, zwarte piet, negerzoenen, Efteling, ... Dit doet ze herinneren aan de slavernij dat ze enkel kennen uit films. Ze maakten die slavernij niet eens zelf mee, dat waren hun voorouders. Het wordt tijd dat ze wat nuchter worden, oeps, straks denken ze nog dat ik ze beschuldig dat ze snuiven. Je moet bij die bevolkingsgroep echt op je woorden gaan letten, je loopt echt dagelijks op eieren. Wat ze nooit zeggen is dat er mensen zijn die nog steeds in slavernij leven, daar hoor je ze niet over. Er zijn een massa witte mensen, (ik wist niet dat ik wit was, lol) die in de prostitutie werken als slaven,

Er zijn dagelijks nog een massa kinderen die in slavernij werken om de kledij en de spullen tegen dumpingprijzen te produceren. Spullen en kledij die al die klagers over racisme dagelijks zelf dragen en gebruiken. Wil je over racisme praten? Betrek dan elke bevolkingsgroep, ras, cultuur en kleur tot je strijd. Pas dan zal je merken dat racisme niet eens bestaat maar wel misbruik van de zwakkere bevolking door narcistische mensen die gewoon alles voor zichzelf willen houden en liefst zonder er zelf wat voor te doen.
Wil je echt een verschil maken? Stop dan met klagen en ga helpen waar nodig. Er zijn duizenden ouderlingen en beperkte personen die wegkwijnen uit eenzaamheid, ga eens met ze wandelen en maak er een gezellige dag van. Het vraagt meer van jezelf dan enkel maar even met de vinger te wijzen, de voldoening is wel stukken groter dan even voor een moment in de krant te kunnen staan met je statement. De volgende dag ligt die krant in het konijnenhok om de keutels op te vangen, terwijl die hulpbehoevende persoon dagen kan teren aan de goeie herinnering van die ene super dag dat ze beleefden door jou.