dinsdag 31 januari 2017

Revalideren, een vorm van werk verschaffen.

Werken versus revalideren.

Vroeger ging ik gaan werken ik deed het ook graag en met volle overgave.
De grootste reden waarom je moet werken is om brood op de plank te brengen. Bij mij ging het net wat verder. Ik ging niet enkel werken om de rekeningen te betalen maar ook om mij nuttig te maken.
Het nuttig maken op je werk heeft ook een nevenwerking, je krijgt er een voller gevoel door. Je krijgt het gevoel dat je een verschil maakt in deze maatschappij. Ik probeerde mij ook steeds te onderscheiden door net wat anders te denken en dit om te zetten in productieve resultaten.
Bij mijn vorige werkgever kreeg ik niet echt de kans anders te denken om mijn dagtaak een meerwaarde mee te geven, daar werd gewerkt volgens regeltjes en volgens het boekje. Je kreeg er niet de kans een meerwaarde te bieden, maar toch kon je er een verschil maken voor de klant. Dat verschil vond je terug in je vriendelijkheid, behulpzaamheid, luistervaardigheid en vooral je geduld met de klant.
Dit zijn de normaalste zaken in de wereld maar het begint een zeldzaamheid te worden. Iedereen wordt tegenwoordig oppervlakkig en doet enkel nog wat van hem of haar wordt verlangt. Komt dit door de werkdruk, de vele regeltjes of speelt het maatschappelijke hierin een rol? Geen idee, elk zal dit wel voor zichzelf uitmaken.
Wij worden sympathisch en missen steeds meer empathie voor elkaar. Na de dagtaak eindigt het nog niet, bovenop deze heb je nog andere verplichtingen. Er is nog genoeg energie over voor het gezinsleven, de hobby's en het sypathisch gebeuren op sociale media. In dit alles maakt de mens connecties en raakpunten in een web. Maar zoals de spin een trilling voelt bij de minste aanraking via deze knooppunten, missen wij als mens het gevoel. We zien het gebeuren maar voelen geen trillingen meer. Zou dit de reden zijn waarom er zoveel meer burn outs zijn op de werkvloer?

Sinds mijn ziekte veranderde er veel in mijn leven. Ik ging niet meer werken maar doe nu waar ik vroeger een hekel aan had. Ik ga sporten, een vervangwoord voor revalideren daar dit voor mij synoniem staat aan sporten. Ik lever lichamelijke inspanningen die mentaal ook een grote impact hebben.
Drie uur aan een stuk revalideren en dat drie maal in de week, het voelt aan alsof ik de volledige week ging werken. Ik ging werken met maximale lichamelijke inspanning en een mentale inzet zoals nooit voorheen. Wie gaat werken presteerd zijn uren en wordt ervoor verloond, bij thuiskomst valt de werktaak weg en vul je de rest van de dag zelf in met wat voor jou belangrijk is.
Bij thuiskomst ben ik leeg maar de revalidatie stop niet. Elke dag komt met zijn uitdagingen en inspanningen. Het eten bereiden kost mij meer moeite, het draaien met een lepel in een pot, het aansnijden van het gebraad, het versnijden van de groenten... De dagelijkse hygiene is telkens weer een uitdaging en slorpt een groot deel van mijn energie op. Scheren, afdrogen, inzepen, broek en kousen aantrekken, ... Deze handelingen die voor iedereen zo normaal verlopen zijn voor mij als revalideren of werken. Je draaien in bed terwijl je slaapt zit er niet meer in. Je wordt wakker, de lakens en dekbed verhinderen je een vloeiende draaibeweging te maken, als dit al mogelijk is. Het draaien in bed is een mentale inzet om je lichaam beter te positioneren via grote krachtinspanning van je lichaam. Waar je vroeger 8 uur per dag ging werken en 2 dagen per week vrij had, werk je nu 24/24 en 7/7. Alles wat je doet vraagt een inspanning, zelfs tijdens je nachtrust.

Je zou kunnen stellen dat ik niet meer productief ben voor deze maatschappij, ik ben geen meerwaarde meer voor mijn medemens maar een last. Dat voelt misschien voor velen zo aan maar de realiteit is wel anders.
Ik behoor tot de groep die zorgt voor werkgelegenheid en lever zelfs arbeid om bij te dragen tot deze werkgelegenheid. Rond mijn beperking ontstond een grote industrie. In de zorgsector breng ik dagelijks brood op de plank bij artsen, kinesisten, ergo therapeuten, verplegend personeel, onderhoud en keukenpersoneel, administratie, ...
Universiteiten stomen nieuwe wetenschappers klaar die nieuwe technieken en pharmaceutische middelen moeten ontwikkelen. Arbeiders produceren hulpmiddelen die ons helpen beter te integreren en bewegen. ... Je kan deze lijst zelf aanvullen en pagina's vol schrijven.
Zonder onze beperkingen zou deze lange lijst aan werkgelegenheid niet bestaan en zou de werkloosheidsgraad een stuk hoger liggen. Je zou mij met vele anderen kunnen zien als de grootste werkgevers in dit land. 
Ik ben geen werknemer meer maar eerder een werkverschaffer. Zonder mijn inzet om mee te kunnen blijven draaien binnen deze maatschappij zou er geen revalidatie bestaan. Ergens komen wij elkaar tegemoet. Ik zorg voor tewerkstelling om te kunnen integreren in deze maatschappij, de maatschappij vult deze tewerkstelling in om ons te helpen integreren en het leven leefbaar te houden. Een perfect huwelijk tussen perfectie en beperking.
Wat jammer is zijn de grote verschillen bij de afrekening. Wij moeten als werkverschaffer een veel grotere inzet leveren maar krijgen de laagste verloning. Voor al wat wij levensnoodzakelijk voor onze beperking nodig hebben rekenen ze een veel te hoge prijs aan en moeten wij lange wachtlijsen en vragenlijsten doorstaan. Ergens zijn wij van revaliderend werkverschaffer tot de bedelstaf veroordeeld. Wij krijgen veel minder verloont voor onze harde en zware inzet en komen met moeite rond waardoor er weinig tot niets overblijft voor ontspanning. Dit terwijl er een hele industrie leeft van de door ons niet gewenste positie en inzet binnen deze maatschappij.

Echter krijgen wij wel een meerwaarde terug die je onmogelijk kan verlonen. Hier kun je geen bedrag op kleven daar deze onbetaalbaar is. Hier ervaar ik een meerwaarde die ik vroeger niet als werknemer voelde. Mijn collega's of lotgenoten hebben niet enkel sympathie meer voor wat je doet, ze hebben nu empathie. De zorgverstrekkers die je zo uitputten geven je net dat extra beetje kracht om nog harder je best te doen, ze voeden je met empathie, behulpzaamheid, warmte en vriendschap. Ze overtreffen de grens als werknemer omdat ze er een stukje van hun hart in investeren.
Ergens vond ik in mijn ongelukkige beperkte toestand een nieuwe ongekende wereld. Een wereld aan gevoelens die je een ander gevoel van gelukkig zijn geven. Ik zie mij nu in een andere omgeving, een omgeving van vrienden die elkaar aanvullen om er het maximum uit te halen.

Revalideren, hoe hard en hoe zwaar ook, het heeft je een totaal nieuw gevoel die voor ieder weer anders is.


1 opmerking:

  1. Ben je op zoek naar een heel echte lening? Het goede nieuws is hier! ! ! Wij bieden leningen aan tegen een rentepercentage van 3% per jaar. LENINGEN voor het ontwikkelen van zaken We zijn gecertificeerd, betrouwbaar ,? betrouwbaar, efficiƫnt, snel en dynamisch. Contact? ons E-mail: allrisefinancial@gmail.com

    BeantwoordenVerwijderen